Les vaisseaux chargés de poétiques souvenirs
Qui trépassaient la ligne de l'horizon des lyres
Tremblotant de désirs dans les fanaux du soir
Comme habillés de temps et drapés de déboires
Entrelacés dans l'âtre où la bûche brûlait
Encore ensanglantés, et suçant l'eau blessée
Enfin délivrés du pauvre et douloureux remords
Déboîtent en geignant du côté de la mort
Du côté des épaves
où morsure la rouille
Étangs où fend l'étrave
de leur morne pattemouille
Vaisseaux d'une longue et triple circulaire
Qui piègent l'éternité dans le bruit de leurs mâts
Et tranchent des sillons avec l'arme du glas
Au fond de nos pupilles leur chemin dégénère
Tel un vortex qui s'obstrue
Dans la rue
Dans les prés hauts
Au bout de chaque croc
Retrouver mon Aimée
La faire encore grandir dans l'âpre et fou baiser
Détruisant l'amitié pour mieux la transmuer
Viatique de chaque jour
Le voyage, mon Amour...
30 novembre 2006 - 11 août 2017
The vessels laden with poetic memories
That crossed the line of the horizon of lyres
Trembling with desires of evening beacons
As if dressed in time and draped in woes
Entwined in the hearth where the log burned
Still bloodied, and sucking the wounded water
Finally freed from the poor and painful remorse
They creak towards the side of death
On the side of the wrecks
Where rust bites
Ponds where the prow splits
Their dreary swab
Vessels of a long and triple circle
That trap eternity in the noise of their masts
And carve furrows with the weapon of the knell
In the depths of our pupils, their path degenerates
Like a vortex that clogs
In the street
In the high meadows
At the end of each hook
To find my Beloved
To make her grow again in the harsh and mad kiss
Destroying friendship to better transmute it
Viaticum of each day
The journey, my Love...
Espagnol :
Los barcos cargados de recuerdos poéticos
Que cruzaban la línea del horizonte de las liras
Temblando de deseos en los faros de la tarde
Como vestidos de tiempo y envueltos en desdichas
Entretejidos en el hogar donde ardía el tronco
Aún ensangrentados, y chupando el agua herida
Finalmente liberados del pobre y doloroso remordimiento
Se desencajan hacia el lado de la muerte
Del lado de los naufragios
Donde muerde el óxido
Estanques donde la proa se parte
Su triste trapo
Barcos de un largo y triple círculo
Que atrapan la eternidad en el ruido de sus mástiles
Y cortan surcos con el arma de la campana
En el fondo de nuestras pupilas, su camino degenera
Como un vórtice que se obstruye
En la calle
En los altos prados
Al final de cada gancho
Encontrar a mi Amada
Hacerla crecer de nuevo en el beso áspero y loco
Destruyendo la amistad para transmutarla mejor
Viático de cada día
El viaje, mi Amor...
Portugais brésilien :
Os navios carregados de memórias poéticas
Que cruzavam a linha do horizonte das liras
Tremendo de desejos nos faróis da noite
Como se vestidos de tempo e envoltos em desventuras
Entrelaçados na lareira onde o tronco queimava
Ainda ensanguentados, e sugando a água ferida
Finalmente libertos do pobre e doloroso remorso
Eles rangem em direção ao lado da morte
Do lado dos destroços
Onde a ferrugem morde
Lagos onde a proa se parte
Seu triste pano
Navios de um longo e triplo círculo
Que prendem a eternidade no ruído de seus mastros
E cortam sulcos com a arma do sino
No fundo de nossas pupilas, seu caminho degenera
Como um vórtice que se obstrui
Na rua
Nos altos prados
No final de cada gancho
Encontrar minha Amada
Fazê-la crescer novamente no beijo áspero e louco
Destruindo a amizade para melhor transmutá-la
Viático de cada dia...
A viagem, meu Amor...
کشتی‌هایی که از خاطرات شاعرانه پر شده‌اند که از خط افق چنگ‌ها عبور می‌کردند در فانوس‌های شب از آرزوها لرزان مثل اینکه در زمان پوشیده شده و در بدبختی‌ها پیچیده شده‌اند
در شومینه‌ای که چوب می‌سوخت در هم تنیده شده‌اند هنوز خونین، و آب زخمی را می‌مکند سرانجام از پشیمانی فقیر و دردناک آزاد شدند به سمت مرگ ناله‌کنان می‌پیچند
در سمت لاشه‌ها جایی که زنگ می‌زند برکه‌هایی که دماغه‌شان شکافته می‌شود پارچه‌ی غمگین‌شان
کشتی‌هایی با یک دایره طولانی و سه‌گانه که ابدیت را در صدای دکل‌هایشان به دام می‌اندازند و با سلاح ناقوس شیارهایی می‌برند در عمق مردمک‌های ما، مسیرشان منحرف می‌شود
مثل یک گرداب که مسدود می‌شود در خیابان در مراتع بلند در انتهای هر قلاب
عزیزم را پیدا کن او را دوباره در بوسه‌ی خشن و دیوانه بزرگ کن دوستی را نابود کن تا بهتر آن را تبدیل کنی
زادراه هر روز سفر، عشق من...
